Prisoner of Hogwart

Od tej rozmowy minęły prawie trzy tygodnie. W tym czasie Harry załatwił już sobie dwa szlabany u Umbridge, która ewidentnie czerpała z tego radość. Snape natomiast… cóż, podczas ich wieczornych zajęć nie zbaczał na inne tematy niż te, którymi obecnie się zajmowali. Nie zapytał jej, co dokładnie zobaczyła tego dnia, gdy spotkali się po raz pierwszy, ale zdecydowanie odizolował się jeszcze bardziej. Pomyślała, że popełniła ogromny błąd wspominając mu o tym, ale w tamtej chwili wydawało się jej to dobrym rozwiązaniem. Jedyną dobrą stroną tego wszystkiego, było odrobine lepsze traktowanie, choć nie była przekonana, że właśnie na to liczyła.

Syriusz natomiast pisał raz w tygodniu, za każdym razem przysyłając inną sowę. Każdy kolejny list był dłuższy. W ostatnim napisał, że tęskni… Ona również tęskniła, ale chyba nie w taki sposób jaki by tego sobie życzył. Był dla niej jak starszy brat i mimo najszerszych chęci żadne głębsze uczucie nie chciało w niej zagościć.

- Lepiej zacznij uważać na moich zajęciach. – przywrócił ją do rzeczywistości Snape. Spojrzała na niego nadal nieprzytomnym wzrokiem.

- Uważam.

- Taak? – zapytał przeciągle. – To o czym mówiłem przed chwilą? – Kira przegrała, nie miała zielonego pojęcia o czy mówił. – A więc jednak twój dar widzenia przyszłości i przeszłości jest bezużyteczny. – zakpił.

- Przepraszam, zamyśliłam się. – Snape spojrzał na zegarek, dochodziła północ.

- Jedyne nad czym powinnaś się w tej chwili zastanawiać to transmutacja. Na dziś jednak skończymy.

Kira wstała i spojrzała na plan zajęć.

- W programie nauczania jest również wróżbiarstwo, tak? – zapytała.

- Tak.

- Kiedy zaczniemy to przerabiać? – zerknęła na niego.

- Naprawdę uważasz, że można się tego nauczyć? – rzucił jej krótkie spojrzenie.

- Przecież uczycie tego w szkole.  – stwierdziła.

- Gdyby można było nauczyć się przewidywać przyszłość nie sądzisz, że twój dar nie byłby już aż tak wyjątkowy? -  Snape wyprostował się i spojrzał na nią z góry. Między nimi była spora różnica wzrostu.

- W takim razie po co to wszystko? – zapytała zdziwiona i zawiedziona – Dlaczego zarywamy noce, aby nauczyć mnie magicznych sztuczek, skoro nie nauczycie mnie jak panować nad wizjami?

- Uważasz to, co tu robimy za zwykłe cyrkowe sztuczki?

- Nie, oczywiście że nie, źle się wyraziłam. – poprawiła się.

-Dyrektor jest zdania, że im większą kontrolę uzyskasz nad magicznymi zdolnościami, tym większa szansa, że będziesz w stanie wpływać na swój dar. – Kira pokiwała głową niezbyt jednak przekonana jego słowami.

- Nie rozumiem cię. – powiedział.

- Dlaczego?

- Przez ostatnie trzy miesiące uparcie walczyłaś, abym zaczął cię uczyć. Kiedy w końcu to robię ty poddajesz w wątpliwość sens tego. Zapytaj siebie czego tak naprawdę chcesz.

- Chcę zrozumieć kim jestem.

- I uważasz, że dowiesz się tego studiując książki do wróżbiarstwa? – zadrwił.

- Trafiając do tego świata, niezależnie od okoliczności temu towarzyszących liczyłam na to, że znajdę odpowiedź… że dowiem się czegoś więcej o sobie. Mam poczucie, że tkwię w martwym punkcie. Trzymacie mnie tu pod kloszem…

- Dla twojego dobra. – przerwał jej.

- Czyżby? – zapytała, a Snape zmrużył oczy. – Jestem tu więźniem. – opadła zrezygnowana na fotel.

Snape przyglądał się jej długi czas. Czuła na sobie jego palące spojrzenie, jednak nie miała odwagi podnieść oczu.

- Późno już, powinnaś się przespać. Jutro wrócimy do tej rozmowy. – zakończył i dał znać by wyszła.