I Saw What I Saw

Kira myślała, że śni jakiś koszmar. Ostatnie co pamięta, to że zamykała salon i szła główną ulicą. Chwilę po tym poczuła się nieswojo, kiedy się odwróciła zobaczyła, że w jej stronę idą dwaj potężnie zbudowani mężczyźni, których widok ją przeraził. Miała wrażenie, że już ich gdzieś widziała i że jedyne co powinna zrobić to uciekać. Gdy tylko o tym pomyślała ktoś złapał ją za łokieć i kazał jej natychmiast za nim iść. Była tak zszokowana, że nie zauważyła faktu iż się zgodziła.

Zupełnie obcy facet! A ty się zgadzasz zaciągnąć do ciemnego parku? Oszalałaś? – myślała szaleńczo biegnąc za nim. Nie wiedziała dlaczego, ale miała przeczucie, że powinna mu zaufać. To co się stało później wydało się jej tak bardzo nierealistyczne, że była pewna iż zwariowała. Nie wiadomo skąd nagle znalazła się na jakiejś nieznanej sobie ulicy w objęciach faceta, z którym przed chwilą gnała na złamanie karku w kierunku parku.

Nie wiadomo jakim cudem przed nimi wyrósł jak z pod ziemi budynek z numerem 12. Gdy spojrzała na blondyna, który sprawił, że się tu znaleźli zdała sobie sprawę, że jego włosy zaczynają zmieniać kolor na kruczoczarny. Jego twarz również zaczęła się zmieniać i gdy ujrzała jak jego nos nagle wydłużył się,  straciła przytomność.

********************************************************************************

Zrobiła może dwa koki kiedy eliksir wielosokowy przestał działać i akurat w tym momencie musiała na niego spojrzeć. Na szczęście miał dobry refleks i w porę zdążył ją złapać zanim rozbiła sobie głowę o asfalt.

- Cudownie. – jęknął i wyczarował nosze na których ją ułożył.

Wszedł do domu i ruszył ciemnym korytarzem w kierunku kuchni.

- Snape. – powitał go pogardliwym tonem Syriusz.

- Black. – Oboje zmierzyli się wzrokiem. – Dumbledore już jest? – zapytał

- Będzie tu lada chwila. – odpowiedział i w tej samej chwili spostrzegł za plecami Severusa nieprzytomną dziewczynę.

- Co jej zrobiłeś? – zapytał oskarżycielsko.

- Uważaj na ton zwracając się do mnie. Dziewczyna była świadkiem mojej przemiany po eliksirze wielosokowym.

- Teraz już rozumiem dlaczego zemdlała. Widok kogoś, kto zmienia się w ciebie musi być okropny.

- Ty z kolei wyglądasz dużo lepiej jako zapchlony kundel.

- Wystarczy. – powiedział stanowczo Albus wchodząc do kuchni. – Jak długo jest nieprzytomna? – zapytał.

- Kilka chwil. Straciła przytomność po aportacji, kiedy eliksir przestał działać.

- Rozumiem. – pokiwał głową dyrektor. – Wszystkie szczegóły opowiesz mi później Severusie.  Natomiast ty Syriuszu – zwrócił się w jego stronę. – zapewne chciałbyś usłyszeć kilka wyjaśnień, dlaczego sprowadzamy tu obcą osobę. Usiądźmy proszę. – wskazał dłonią miejsca przy stole.

- Dziewczyna ma na imię Kira. To mugolka, na którą polują śmierciożercy. Posiada ona pewne zdolności na których zależy Voldemortowi.

- Jakie zdolności może posiadać mugol? – zapytał Syriusz.

- To nie jest istotne w tej chwili. Jednak dziewczyna znalazła się w niebezpieczeństwie. Chciałbym prosić cię o pomoc. – spojrzał mu głęboko w oczy. – Chciałbym, aby Kira mogła tu pomieszkać do momentu rozpoczęcia roku szkolnego, wówczas będę chciał ją przenieść do Hogwartu.

- Nie mam nic przeciwko. Cieszę się, że mogę się przydać. Czy ona jest świadoma tego co jej grozi?

- Jeszcze nie.  Mam nadzieję z nią porozmawiać jak tylko się ocknie.  – spojrzał na dziewczynę. Była blada jak pergamin. – W przyszłym tygodniu również jak wiesz będziesz gościł Weasley’ów, oraz pannę Granger. Pomogą ci przywrócić dom do porządku.

- A co z Harrym? – zapytał.

- Harry  na razie zostaje u wujostwa. – widząc oburzenie na twarzy Syriusza dodał z naciskiem – Zabraniam ci go informować o tym co tu będzie się działo.

- Ależ Dumbledore! – oburzył się Black

- Zabraniam ci. – powtórzył dobitniej i spojrzał wymownie w oczy. Syriusz skapitulował, wiedział że nic nie wskóra. Niezręczną sytuację niespodziewanie przerwał Snape, który od dobrej chwili przyglądał się nieprzytomnej dziewczynie.

- Budzi się. – powiedział.